Het gebeurt niet heel vaak, maar Theo was een van de door mijn bord geïnspireerden. Blijkbaar was ik hem en zijn vrouw voorbij gefietst. Even later kwam hij met stevig tempo naast me fietsen, had er extra zijn fietsmotor voor ingeschakeld. Open belangstelling voor mijn Tocht van de Stille Fanfare, dat voelt altijd heerlijk. Zijn idee voor een liefdevollere wereld is het begrijpen dat wij niet zonder de natuur kunnen. Het is de schepping waar wij onderdeel van uitmaken. Zonder haar zijn we niets. Dat moeten we weer begrijpen, zegt hij.
Er zijn mensen, die aangeven dat er iets moet gebeuren in de wereld en mensen, die dat niet zien of liever niet willen zien. “Laten we het vooral gezellig houden. En de grote problemen, die moeten we buiten houden.” Dat was het motto van een mevrouw op de veerboot naar Texel. Ze had wel belangstelling voor mijn bord, dat vond ik leuk.
Veel mensen benoemen dat we zo niet verder kunnen in de wereld. Anderen ervaren de problemen in de wereld als te groot, vinden het beangstigend om zich ermee bezig te houden. Met deze groep mensen kom ik duidelijk minder in contact. Soms ontstaat het wel. Ik voel me geestverwand en makkelijk thuis bij de eerste groep. Toch voel ik stellig dat ik me niet terug wil trekken op het veilige eilandje van mensen, die zo denken of voelen als ik. Ik probeer open te zijn voor wie ik ontmoet, ben nieuwsgierig naar wat mensen beweegt om ergens wel of niet naar te kijken. Welke taal hebben we nodig om met elkaar in contact te komen? Waar is het punt waarop we elkaar kunnen ontmoeten? Waar zijn de grenzen? Waar is er geen gesprek mogelijk? Op mijn tocht kom ik met best wel verschillende mensen in aanraking. Niet altijd in gesprek. Soms is er stilte. Het houdt me bezig hoe je de verbinding tussen de verschillen mogelijk kunt maken.
Comments