Je kunt het niet kopen en er is geen prijs voor te betalen, maar als er een olie is waarop onze samenleving op verrukkelijke wijze kan draaien, dan is het deze: omzien naar elkaar.
Het komt op je pad als je het durft te ontvangen. Jazeker, geven en nemen kunnen in een relatie maar beter in evenwicht zijn om balans te creëren. Maar soms komen mensen op je pad die je onverwachts iets geven, het voelt als een geschenk dat op het juiste moment komt. Op de route door België, de eerste drie dagen van mijn tocht moesten we vaak de weg zoeken. We waren toen met z’n tweeën en het viel ons op hoe vaak er precies op het moment dat wij de weg kwijt waren iemand op ons af kwam en ons de goede weg wees. Een geschenk van omzien naar elkaar was ook het verblijf in de Permacultuur tuin bij Karin en Eric. Ik kwam er na dagen van regen en storm, de dagen zoals beschreven in de blog over cyclisch leven. De alerte hartelijkheid en gastvrijheid van hun beiden was een heerlijk cadeau. Enorm dankbaar was ik voor de gastvrijheid bij Marja en Libbe. Bij hun mocht ik via live stream de begrafenis van een lieve vriendin volgen. Er werd zo voor mij gezorgd dat ik alles andere even los kon laten. Omzien naar elkaar was ook hoe mijn vrienden thuis me in die dagen op afstand hebben meegenomen in het afscheid van onze gezamenlijk vriendin.
En dan komt er ineens iets prachtigs op je pad. Op een dijk, waar we al zoveel kilometers langs hadden gefietst met alleen maar schapen en afw toe fietsers om je heen (ik fietste op dat moment met mijn 13-jarige achterneef). Eerst was er niets te zien, toen ineens heel wat mensen en iemand die je vertelt dat daar boven op de dijk een pipowagen staat waar je krentenbollen zelf kunt bakken. Heerlijke geur, uitnodigende mensen. Mijn enthousiasme was meteen gewekt. Toch had ik niet kunnen vermoeden dat het verhaal nog veel verder ging. Daan, de bakker heeft zijn bakkerij twee dagen per week in Pieterburen en doet dit met een sociaal engagement: Omzien naar elkaar. Een ontmoetingsplek voor iedereen. Lees maar:
Er kwam van alles bij elkaar. Want in hun mooie folder kwam ik ook Libbe weer tegen, waar ik net had gelogeerd. Kijk maar:
„Menselijkheid … dat het te overzien is, dat we het kunnen begrijpen, zoals de ambachten van de molenaar en de bakker.“
Wat zijn dit mooie ingrediënten om broodjes mee te bakken en elkaar te ontmoeten. Ik had de wereld wel willen omarmen. We hebben als mensen al lang begrepen, wat er nodig is om een fijn leven met elkaar te creëren. Het is er allemaal al. Ontwikkeld en begrepen in het doen. In het ondergaan. In het ontvangen en geven. Het bewust worden en ervoor kiezen. Er is niet veel voor nodig.
Mijn derde vangnetje (naast mijn bord op de fiets en mijn eigen mijmeringen) zijn inmiddels de gesprekken, die ikzelf aanga. Ik was op een kleine, wat verwaarloosde camping in Uitwierde bij Delfzijl. Een enorm klein dorpje. Het leek er stil en verlaten. Ik sprak een mevrouw met een hondje op straat aan en vroeg haar hoe het is om hier te wonen, het leek me zo stil. Ze vertelde openhartig dat er een kleine gemeenschap is in het dorp en dat men omziet naar elkaar. Niet te veel, wel zo dat je weet dat je in de aandacht bent. Ze voelde zich hier veel minder eenzaam dan in Rotterdam. En ze lachte. Blij met onze kleine, fijne ontmoeting gingen we uit elkaar. Ineens kon ik doorheen de wat verwilderde camping van dit dorp ook daar de goede zorg voelen. Ik mocht koken in een klein glazen tuingebouwtje omdat het weer guur en nat was. Daarbinnen was het rommelig, maar droog en weldadig warm.
Comments