Soms is het de weg zelf die naar je omziet. Dat klinkt mogelijk wat vreemd. Toch zijn er momenten, die zo bijzonder zijn dat ik ze niet als toevallig ervaar. Een soort verbondenheid met de weg. Dat gebeurde bijvoorbeeld op de eerste dag toen we een omweg van ca. 15 km moesten maken. Volgens plan fietsten we langs het Albertkanaal. Zoals we later hoorden heeft aan het Albertkanaal de industrie voorrang op de fietsers. Dat betekent dat er regelmatig stukken plotseling zijn afgesloten voor het fietsverkeer. Onze omweg was lang, er was veel en lawaaierig verkeer en het was warm. Ineens dacht ik: ik ga nog eens even kijken of de route wel de beste is. Precies op dat punt, er was een rotonde met vijf afslagen, bleek één van die afslagen een fietsweg te zijn, midden door een prachtig en stil bos, die ons na 2 km precies naar de aansluiting van onze vervolgroute leidde. Wat een opluchting. Heel speciaal.
In een tijdsperiode van digitale routebegeleiding spelen intuïtie en het vertrouwen hierop een ondergeschikte rol. Toch moest ik denken aan het prachtige boekje van Franco Michieli: “Hoe wegen wandelaars vinden”. Michieli is geograaf, natuurverkenner en schrijver. Met een omvangrijke ervaring aan lange solitaire voettochten koos hij er vanaf 1998 voor om zijn voettochten in de wildernis zonder landkaarten of navigatieapparatuur voort te zetten. Een gedegen voorbereiding is nodig om het landschap te kunnen lezen. En dan gaat het om het samenspel tussen mens en natuur. Een vaardigheid die wij als mens in een ver verleden hebben ontwikkeld. Mensen migreerden altijd over lange afstanden.
“Als levende wezens bezitten we zeer verfijnde zintuigen, een web van sensoren dat elkaar aanvullende waarnemingen bijeenbrengt, een voorstellingsvermogen dat het zichtbare verre te boven gaat, vergaarde kennis waarmee we ook in een onbekende omgeving veel dingen kunnen begrijpen. En dit alles met een veel grotere diepgang en gevoeligheid voor nuances dan waarover de technologie beschikt. Daarbij hebben we het vermogen om ons te vergissen en weer te corrigeren, wat misschien wel de nuttigste capaciteit is.” (Michieli 2015)
Fietsen langs de LF kustroute met vele wegwijzers of de North Sea Cycle Route vraagt niet in eerste instantie om het inzetten of herontdekken van deze vaardigheid. Intuïtie is desondanks een gids die op een fietstocht van meerdere weken steeds meer mijn dagelijkse begeleider werd. Onderweg zijn betekent uit de dagelijkse routine geraken en vraagt op vele momenten van de dag om keuzes. Bijvoorbeeld als het gaat om lunchplekken, informatie, mensen en voeding “vinden”. Al vanaf de eerste dagen merkte ik dat het vaak niet werkt als je te lang wacht. Een behoefte in jezelf opmerken, mogelijkheden zien en ernaar handelen geeft een krachtig en tevreden gevoel. Ik kan de innerlijke houding het best omschrijven als een soort ontspannen waakzaamheid. Er ontstaat hierdoor een vitaliteit, die mij bijzonder blij maakt. Een wezenlijk onderdeel van de Tocht van de Stille Fanfare. Ontmoetingen met mensen en plekken maken door hun verrassende stemmigheid vaak blijvende indruk op mij. Op een van de laatste dagen vóór Hamburg (mijn voorlopige doel) fietste ik door een bos. Ik keek naar een klein meertje en zag iets ronds op het water. Van bladeren en groen. Meteen was er de gedachte in mij: “De cirkel is rond.” Ik fietste door, voelde accuut dat dit van betekenis voor mij was, draaide om en heb er een foto van genomen.
Mijn tocht is nog niet af. Er is nu een week pauze, waarin ik terug kan blikken, mijn indrukken kan ordenen, kan schrijven en heerlijk kan uitrusten.
Comments